Bądź altruistą. Szanuj egoizm drugich.

Tylko raz udało mi się spotkać Susanne, a mimo to, ta niepozorna dziewczyna dosyć mocno zapadła mi w pamięć. Najpierw przykuła moje spojrzenie swoimi długimi nogami. Szła idealnie wyprostowana, lekko kołysząc przy tym biodrami, zupełnie nieświadoma jak działa tym na wyobraźnię większości mężczyzn. Kiedy do mnie pomału podchodziła, nie mogłem uwierzyć w swoje szczęście. Starałem się nie dać niczego po sobie poznać.

- Socjologia czy psychologia? - spytała, nawet na mnie nie patrząc. Wsadziła dłoń do swojej torebki i usilnie próbowała w niej coś znaleźć.

- Psychologia – odparłem, przyglądając się jej z ciekawością. Kiedy pochylała głowę kilka niezdarnych pasemek wyślizgnęło się z naprędce zrobionego koczka. Susanne nie zwróciła na nie najmniejszej uwagi.

- To tak jak ja – mruknęła, a potem zapanowało niezręczne milczenie. Usilnie szukałem w głowie jakiegoś tematu, aż przeklinając swoją głupotę, postanowiłem się najpierw przedstawić. - Jestem Robert.

- Susanne. Kurwa.

Na pewno nie tego się spodziewałem, gdy zauważyłem, jak drobna dziewczyna otwiera swoje usta. Próbowałem ukryć zażenowanie pod maską lekkiego, zakłopotanego uśmiechu. Nieświadomie zacząłem unikać jej spojrzenia, a potem wyciągnąłem telefon i szybkim krokiem zacząłem się od niej oddalać. W tej samej chwili policzki Susanne zaczęły zmieniać barwę, delikatnie zróżowiały, a w następnej chwili już płonęły szkarłatem.

- Papierosy mi się skończyły – powiedziała skonsternowana, wyciągając ze swojej torby pustą paczkę. 

                     MUZYKA

Na świat przyszła dwadzieścia dwa lata temu w zwykłej inteligenckiej rodzinie. Nie posiadała żadnego rodzeństwa ani domowych zwierzątek, jej życie wypełniały tylko ogromne regały zapełnione po brzegi książkami. Już od najmłodszych lat Susanne była nimi zafascynowana i systematycznie sięgała po następne grube tomiszcza. Choć nie rozumiała większości użytych w nich słów i tak pochłaniała cały tekst z prędkością światła, była głodna i żądna wiedzy. Z dnia na dzień coraz bardziej zakochiwała się w pojedynczych zdaniach, zaczęła utożsamiać się z bohaterami, a potem ich naśladować.
W wieku dziewięciu lat potrafiła wymienić większość angielskich klasyków, których dzieła znała niemalże na pamięć. Rodzice patrzyli na to wszystko z przymrużeniem oka, nie zdając sobie sprawy, że Susanne coraz bardziej pogrąża się we własnym świecie fantazji, opartym na literackiej fikcji. W końcu jednak samo czytanie przestało jej wystarczać i Su spróbowała swoich sił w tworzeniu czegoś podobnego. Nie potrafiła jednak opisywać sytuacji, których nie przeżyła, więc z lubością sięgała po coraz to ryzykowniejsze substancje. Strach i obawy przed konsekwencjami ustąpiły miejsca adrenalinie i olbrzymiej ciekawości. Susanne chciała poznawać świat wszystkim zmysłami, doświadczać go i odczuwać całą sobą. Nie miała już żadnych oporów.

W wieku siedemnastu lat zaczęła się fascynować ludzkim umysłem, a jej półki poczęły wypełniać coraz to nowsze książki z zakresu filozofii i psychologii. W myślach pomału zaczynała z nimi wiązać swoją przyszłość - wyszukiwała różne uczelnie i interesujące ją kierunki. W tym samym czasie poznała Ethana Wilda, swoją - teoretycznie - wielką miłość. Upośledzona emocjonalnie Susanne nie potrafiła go obdarzyć żadnym potężnym uczuciem, nie zdawała sobie sprawy z tego, jaką mu tym samym wyrządza krzywdę. Ubrana w swój egoizm zupełnie na niego nie zważała. Ot, był potrzebny by zdobyć kolejne doświadczenie, a gdy już pomógł, trzeba się go było pozbyć. Bez słowa więc wyszła z pokoju i nigdy więcej nie wróciła. Wyjechała na studia do Londynu, na swoja wymarzoną psychologię. Po roku nieporozumień, licznych sprzeczek i okropnej stagnacji podjęła męską decyzję - trzeba coś z tym życiem zrobić. Wymyśliła więc sobie podróż po całej Anglii, zaczynając od zachodniego krańca wyspy. Takim oto cudem trafiła do bram Murine Town i zaczęła się w nim pomału zadomawiać.
Bez większego problemu uzyskała posadę bibliotekarki w jednej z miejskich bibliotek, a potem udało jej się wynająć przytulne poddasze w jednej z kamieniczek na obrzeżach miasta. Przez pierwszy miesiąc swojego pobytu unikała wszystkich mieszkańców jak ognia, teraz stara się to nadrobić. Wchodzi w drobne interakcje i sąsiedzki rozmowy.

                   MUZYKA

Nie zważa na swoje słownictwo, choć jego zasób jest imponujący. W teorii elokwentna, w praktyce zaś nieco wulgarna i wyszczekana. Przeważnie nie dba o uczucia, własne ani cudze. Jest racjonalistką, kieruje się jedynie tym, co jej mózg uważa za słuszne. Niekiedy ciężko się z nią dogadać, bo dalej ma skłonności do zamykania się w czterech ścianach swojego własnego świata. Z trudnością przychodzi jej obdarowanie zaufaniem jakiegokolwiek człowieka. Z rodziną nie utrzymuje obecnie żadnego kontaktu, nie posiada również żadnych znajomych. Przez swoje zamiłowanie do pisanego słowa skazana na wieczną samotność. Po dziś dzień w jej mieszkaniu i życiu książki mają honorowe miejsce; są wyżej w hierarchii niż ludzie i zwierzęta ze względu na swoją stałość i niezmienność.
Jest nieświadoma swojego wyglądu, lekko zakompleksiona i niepozorna. Nie zwraca uwagi na własny ubiór, bo uważa, że są od tego ważniejsze rzeczy. Nie ma zamiaru angażować się w żadne bliższe relacje, nie odczuwa takiej potrzeby, choć wie, że do normalnego funkcjonowania są one niezbędne. Często nieświadomie rani ludzi lecz nie odczuwa przeważnie z tego tytułu żadnych wyrzutów sumienia. Bywa oschła, zimna i ironiczna, ale zdarza się to bardzo sporadycznie. Na ogół Susanne wydaje się być dość sympatyczną osobą, jednak jak powszechnie wiadomo, pozory niekiedy bywają mylące...

[No, taki tam bełkot pijaczyny.]