Wśród ludzi jest się także samotnym.

Bywają takie dni i noce , które zmieniają wszystko . Bywają takie rozmowy , które są w stanie wywrócić do góry nogami cały nasz świat . Nie możemy ich przewidzieć . Nie możemy się na nie przygotować . Czyhają gdzieś ,zapisane w łańcuchu pozornych przypadków , nieuchronne jak świt po ciemności .

— Anna Onichimowska
Hera , moja miłość

  

            Zapewne widząc dziewczynę biegnącą do szkoły z przewieszoną torbą przez ramię nawet przez chwilę nie zastanowisz się kto to taki, cóż to za osóbka, jaka jest,dokąd zmierza czy też co aktualnie w jej głowie się kołata. W końcu rano wiele nastolatków pędzi do szkoły, chociaż nie, niewielu. Większość z nich wybiera publiczny transport, czy jeździ tam swoim własnym pojazdem. Za to ta mała i krucha istotka zawsze do szkoły idzie na piechotę, chociaż idzie to niezbyt dobre określenie. Ona zawsze pędzi na złamanie karku, bo rano ma tyle rzeczy do zrobienia, że ledwo się z tym wszystkim wyrabia. Ale wracając do tematu, nikt nie zwróci na niej najmniejszej uwagi. Jednak widząc ją popołudniu z aparatem w dłoni, która z zachwytem przygląda się wszystkiemu dookoła, albo stoi na środku chodnika, czasem zdarzy się też, że i na ulicy, grzebiącą w aparacie lub po prostu zamyśloną wpatrującą się nieobecnym wzrokiem przed siebie, to z pewnością przystaniesz na chwilę, by jej się przyjrzeć i snuć insynuacje na temat jej osoby. Nielicznym zdarzy się, że zechcą ją poznać, jej charakter i historię, zapragną mieć w pamięci coś więcej niż wygląd.

            Tym najmniej wymagającym z pewnością wystarczy to, że zwie się Lottą, tak Lotta Karpela to jej imię i nazwisko, a także to, że czternastego lutego skończyła już, dla niektórych zapewne dopiero, siedemnaście lat, tak, urodziła się w walentynki i był, a także jest to jedyny powód do świętowania tego dnia. Znając już te najbardziej podstawowe informacje zapewne zastanowi to obserwatora skąd ta dziewczyna pochodzi, w końcu zarówno imię jak i nazwisko nie jest typowo angielskie. Nasza mała marzycielka jest Finką, Finką która zdobywa wykształcenie w liceum ogólnokształcącym w centrum miasta, do którego zbyt daleko nie ma, ponieważ mieszka w jednej z kamienic, również w samym środku miasta.

  

            Masz już podstawowe informacje na jej temat, wiesz jak się zwie, ile ma lat, czym się zajmuje, ale nie, zaciekawiony tym jak stoi na przejściu dla pieszych wpatrzona w swój aparat zupełnie nie przejmująca się trąbieniem samochodów,które w końcu zrezygnowane zaczęły omijać nieroztropną dziewczynę, zapragnąłeś dowiedzieć się o niej czegoś więcej. Chciałbyś wiedzieć co przeżyła, że teraz jest jaka jest i zachowuje się tak, a nie inaczej czy też jak i dlaczego się tutaj znalazła, w końcu co Finka robi w Anglii? Pytając się najbliższych jej ludzi, których nawiasem mówiąc jest mało, dowiesz się co nieco o jej historii. Czternastego lutego tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego piątego roku czternaście minut po godzinie drugiej, czy jak kto woli czternastej w szpitalu w Porvoo rozległ się głośny i bardzo donośny płacz nowo narodzonego dziecka, a tym dzieckiem była właśnie Lotta, pierwsza i ostatnia córka, jak i zarówno pierwsze i ostatnie dziecko państwa Karpela. Uczucia co do pojawienia się dziewczynki na świecie były zróżnicowane, to już zależy od osoby. Jej matka była przeszczęśliwa, że w końcu mogła wydać na świat swojego potomka, o którym marzyła i starała się o nie kilka lat, jednocześnie martwiła się bardzo o to jak uda jej się ją wychować i uchronić przed ojcem. Tak, jej ojciec nie był ideałem, a podczas urodzenia córki nawet nie ukrywał złości. Mężczyzna, jak chyba każdy osobnik tej płci,lubił sobie popić, jednakże między nim, a większością mężczyzn była dość spora różnica. Pan Karpela nigdy nie znał umiaru w piciu alkoholu, przez co często wracał do domu pijany lub z wielkim kacem, zdarzało się nawet, że znikał na kilka dni w jakiejś melinie ze swoimi kumplami pijąc na umór. Jego znikanie było najlepszym co obie dziewczyny spotkało, ponieważ wracając pijanym do domu nie potrafił też trzymać nerw na wodzy. Wystarczyło się tylko do niego odezwać,a już pięść była kierowana w Twoją stronę, przez co Lotta jak i jej matka już nie rak chodziły posiniaczone. Na szczęście zdarzały się też momenty, w których ojciec był wręcz cudowny, tak jak wtedy, gdy dziewczynka mając dziesięć lat pojechała z rodzicami na wakacje do Anglii i od tamtego momentu zamarzyła, by tam zamieszkać, lub gdy miała czternaście lat i ojciec podarował jej na urodziny jej pierwszy w życiu aparat, z którym się nie rozstawała nawet na chwilę.Gdy Lotta miała niecałe czternaście lat jej ojciec poszedł na odwyk, co bardzo ucieszyło ją jak i jej matkę, a postępy były zadowalające, bo przez ponad dwa lata nie tknął alkoholu! Ale jak doskonale wiadomo, nic nie trwa wiecznie, a ta piękna sielanka skończyła się w szesnaste urodziny dziewczyny, gdy jej ojciec świętując ten jakże cudowny dzień upił się i wyładował złość jak i napięcie seksualne na swojej córeczce. Coraz częściej zdarzało się, że mężczyzna przychodził do niej w nocy i to nie po to by ucałować w czoło i powiedzieć dobranoc, przez co gdy pan Karpela pewnej nocy wraz z koleżkami upił się i wracając do domu przewrócił i najzwyczajniej na świecie zmarł Lottcie spadł kamień z serca. Matka też poczuła wielką ulgę i wypowiedziała słowa, które dziewczyna zapamięta na całe życie, ‘Idź spełniaj swoje marzenia, jesteś wolna, nie musisz już mnie przed nim chronić.’, szybko spakowała się i wyjechała do Murine Town,zamieszkała w jednej z kamienic żyjąc z pieniędzy swojej matki, która zaczęła rozwijać swoją karierę.

            Smutne,prawda? Jednak o pijaństwie czy agresji jej ojca osób niewiele wie, a o tym co działo się odkąd skończyła szesnaście lat nie wie nikt. Nie zaczęła chodzić na żadne terapie, boi się, wstydzi i boryka z tym wszystkim sama mając nadzieję,że w końcu uda jej się z tym wszystkim uporać.

  

 

            Ona już poszła, a Ty stoisz dalej i patrzysz się w miejsce, w którym niedawno stała i w Twojej wyobraźni wcale nie zniknęła. Chudziutka i drobniutka dziewczynka, bo kobietą jej nazwać nie można, dalej tam stoi i wgapia się w ekranik aparatu, jej sięgające do ramion brązowe, niemalże czarne, aczkolwiek nadal brązowe, włosy opadają jej na twarz delikatnie falując przez lekki wiatr szalejący po okolicy. Nagle unosi głowę i potrząsa nią, by odgarnąć włosy z twarzy, a Ty możesz się jej przyjrzeć, jej brązowym oczom, w których świecą tajemnicze iskierki podniecenia, niemalże nigdy nie gasnące, jej drobnemu, lekko zadartemu noskowi, który tylko dodaje jej buźce dziecinności i pełnym, bladym ustom, które są przykryte soczyście czerwoną szminką. Uśmiechasz się, tak uśmiechasz,bo mimo iż ze względu na swoje sto pięćdziesiąt dwa centymetry wzrostu i drobną postawę wygląda ładnie, uroczo i dość pociągająco.

  

            Odchodzisz,jednak jej twarz nie możne zniknąć Ci z pamięci, a myśli zapełnione są tym jaka ona jest, kim ona właściwie jest i dlaczego do tej pory jej nie poznałeś.Zamyślony idziesz przed siebie nie zważając na to gdzie idziesz, co i kogo mijasz. Nie patrzysz pod nogi czy też przed siebie i nagle czujesz niezbyt silny nacisk, otrząsasz się z zamyślenia i przyglądasz osobie, którą potrąciłeś, a Twoje oczy robią się wielkie jak spodki. To ona, to ta dziewczyna, której niedawno się przyglądałeś, była tam, a teraz stoi tu, znów zamyślona, znów zapatrzona w swój aparat. Uśmiechasz się i wypowiadasz krótkie‘cześć’, a ona? Unosi głowę i patrzy na siebie tym swoim przenikliwym spojrzeniem, uśmiecha się speszona, gdy dochodzi do niej informacja, że pragniesz nawiązać z nią pogawędkę, po czym biegnie przed siebie uciekając, tak uciekła. Musisz wiedzieć, że Lotta do osoba dość, nie, dość to za małe słowo,bardzo, tak, bardzo, chociaż to i tak nie odzwierciedla rzeczywistego stanu rzeczy, nieśmiała. Od dzieciństwa miała problemy z nawiązywaniem znajomości czy zwyczajną rozmową, a ze względu na swoją historię tylko to się nasiliło. Nie potrafi po prostu do kogoś podejść i zacząć rozmawiać, a także nie umie rozmawiać, gdy ktoś tą rozmowę zacznie. Zwykle czerwieni się, peszy i odpowiada krótkimi zdaniami. Uśmiech na jej twarzy pojawia się bardzo rzadko, nigdy niebyła jakąś roześmianą dziewczyną, ale co tutaj się dziwić? Naprawdę trzeba się wysilić, by ów uśmiech u niej zobaczysz, a gdy w końcu Ci się to uda,dostrzeżesz też dołeczki w jej policzkach, które spowodują jej wygięte usteczka. Marzycielka z niej okropna, ale tego zapewne domyśliłeś widząc jak zatraca się podczas oglądania okolicy czy wpatrywaniu się w aparat, jak ciężko przyciągnąć jej uwagę, gdy się nad czymś zamyśli. Cicha i spokojna, mało się odzywa, nigdzie nie wychodzi wieczorami, chyba że robić zdjęcia. Kluby i szaleństwa na imprezach to zupełnie nie jej bajka, woli posiedzieć pod kocem z kubkiem kakao i przeglądać zrobione zdjęcia czy odrabiać pracę domową. Pilna z niej uczennica, gdyż doskonale wie, że tylko dzięki wykształceniu uda jej się osiągnąć to czego chce. Niezbyt pewna siebie, przez co ludzie często to wykorzystują dla własnych celów. Wystarczą dwa słówka ‘jesteś pewna?’, by ta zaczęła się nad wszystkim zastanawiać i w końcu zwątpiła w to, co zdecydowała i poprosi, abyś Ty za nią zdecydował. Nie zbliża się do ludzi zbytnio, nie chce z nimi rozmawiać, ani zbytnio im ufać w obawie, że ją skrzywdzą czy to fizycznie czy psychicznie, strasznie delikatna. Samotniczka, która żyje we własnym świecie, tak można ją podsumować.

  

            Widząc ją jak dwa razy zamyśliła się nad aparatem, zapewne domyśliłeś się, że bardzo lubi fotografię i jest to absolutna prawda. Prawdziwa artystyczna dusza z niej,uwielbia malować, jednak i tak fotografia stoi na pierwszym miejscu i jest jej całym życiem. Z aparatem nigdy się nie rozstaje, zawsze jest zawieszony na szyi lub schowany w torbie. W głębi duszy marzy o tym, by zostać sławną fotografką i stara się ze wszystkich sił, by to marzenie spełnić, jednak ze względu na brak pewności w siebie nie liczy na zbyt wiele.

  

            Wiesz już o niej niemalże wszystko, jednak chcesz więcej, tak więc opowiem Ci co nieco, nic nieznaczące błahostki:

• W każde popołudnie chodzi po okolicy i robi zdjęcia, a dzięki tym wędrówkom odkryła wesołe miasteczko, tunele pod miastem, lecz odważyła się wejść tylko w początek tunelu, a także ruiny,
• Często przechadza się po cmentarzu rozmyślając nad swoją przeszłością, jedynie w tym miejscu potrafi swobodnie płakać,
• W swoim mieszkaniu ma niewielką ciemnie, którą odwiedza raz w tygodniu, gdyż posługuje się nie tylko lustrzanką,
• Wyrzuciła z salonu telewizor, ponieważ uważa to za marnotrawstwo czasu, a także coś, co robi wodę z mózgów wielu ludzi,
• Nigdy nie miała między wargami papierosa, ani nie czuła smaku alkoholu, boi się, że gdy napije się chociażby łyk piwa, to obudzą się geny odziedziczone po ojcu, przez co stanie się alkoholiczką zupełnie jak on,
• Uważa się za aseksualną, jednak to tylko dlatego, że boi się jakiegokolwiek kontaktu cielesnego, czy to z mężczyzną czy kobietą, chociaż w głębi serca marzy o wielkiej miłości, z mężczyzną, nikim innym.

  

            Na tym zakończę swój wywód, zapewne Lotta nie byłaby zadowolona z faktu, iż ode mnie dowiedziałeś się tyle o niej. Jest to jedynie opinia osoby, która zna ją bardzo długo, mogę zupełnie inaczej patrzeć na niektóre rzeczy czy cechy charakteru dziewczyny, więc proszę, jeśli chcesz wiedzieć jaka jest poznaj ją osobiście, nie trać cierpliwości i staraj się przebić przez tą twardą skorupę,a zobaczysz, że warto było zaczynać tą znajomość. A gdy już zechcesz być z nią w jakichkolwiek relacjach, nie skrzywdź jej, ona źle znosi cierpienie i ból.

  

            Zapewne jesteś ciekaw jak wyglądają jej zdjęcia, tak więc zapraszam serdecznie do jej:

Albumu.

A jeśli chciałbyś dowiedzieć się komu udało się zdobyć jej przyjaźń i nie zrazić się jej niedostępnością, to zapraszam do:

Afiliacji.

Chcąc dowiedzieć się o tym co przeżyła w Murine Town, co się z nią dzieje i co czuje, powinieneś odwiedzić jej:

Pamiętnik.

Jednak jeśli wolisz zobaczyć zdjęcia z nią w roli głównej, to zobacz skrywany przed innymi w obawie, że ją wyśmieją:

Album.

  

[Z tej strony Lotta, jednak nie chciało mi się zakładać drugiego maila (a stary już nieaktywny) na nowy blog, tak więc podpis mam jaki mam. Na zdjęciach Rebecka Häggblom. Antoine de Saint-Exupéry jest autorem cytatu, który znajduje się w tytule.]